ცვლილებები და ცხოვრების სხვა თავისებურებანი

სექტემბერი 9, 2013 by salomeatenetskaya 15 Comments

ერთ დღეს, შეიძლება, ასეც მოხდეს _ გაიღვიძოთ და აღმოაჩინოთ, რომ წასასვლელი არსად გაქვთ, თქვენი საყვარელი ყოფილი სამსახური, თქვენი საყვარელი ყოფილი თანამშრომლებითურთ, უკვე სხვისია, თქვენ კი ვერაფერს ახერხებთ, გარდა იმისა, რომ საწოლზე წევხართ და ჭერს უყურებთ. ჭერს ზემოთ კი ძალა არაა _ გამარჯვებულებს არ ასამართლებენ, დროებით მაინც.

შეიძლება, ასეც მოხდეს _ ვითომც არაფერი, დარჩეთ მხოლოდ თქვენი წიგნების და ლეპტოპის პირისპირ, არსად გაგვიანდებოდეთ, არსად გეჩქარებოდეთ და უცებ მიხვდეთ, რომ ასე ნანატრი თავისუფლება თურმე სულაც არ გჭირდებოდათ.

შეიძლება, მოხდეს უარესიც _ ადამიანი, რომელიც სრულიად განსაკუთრებული გეგონათ, ვისზეც კარგა ხანს წერდით, ნერვიულობდით, ვის გარშემოც თქვენი, პირადი დედამიწა ტრიალებდა, სავსებით ჩვეულებრივი, უფრო სწორად, ჩვეულებრივზე უარესი ტიპი აღმოჩნდეს, თქვენ კი, გამწარებულმა, სამი დღისთვის მეტისმეტად ბევრი ტანსაცმელი და კიდევ უფრო მეტი დარდი ჩაკეტოთ ჩემოდანში, რომელსაც მთელი დედამიწა ახატია და ბათუმის გზას დაადგეთ.

დიახ, შეიძლება, თქვენც დაგემართოთ იგივე.

მერე აუცილებლად დაგადგებიან თავზე მეგობრები (და რა კარგია, რომ ისინი არსებობენ!) და გეტყვიან, რომ ცხოვრება არ დამთავრებულა, თქვენ კი არ დაუჯერებთ, უფრო მეტიც, გაბრაზდებით, რადგან როგორ შეიძლება, ცხოვრება რამდენიმე წელიწადში ერთხელ არ დამთავრდეს!

აუცილებლად იტყვით, რომ ამაზე უარესი ვეღარაფერი მოხდება და რაღაც დროით თავადვე დაიჯერებთ ამას, თუმცა მარტივად შეგიძლიათ, დაგუგლოთ, რა ხდება მსოფლიოში და მიხვდებით, რომ თქვენი უსამსახურობაცა და თქვენი უბედური სიყვარულიც მხოლოდ და მხოლოდ ზღვაში წვეთია.

ჰო, მე ეს ყველაფერი უკვე უკან მოვიტოვე და წერა იმიტომ დავიწყე, რომ რამდენიმე მარტივი რაღაცის თქმა მინდოდა:

ნუ აწყენინებთ მეგობრებს, როცა თქვენს გონზე მოყვანას ცდილობენ, მაშინც კი, თუ გეტყვიან, რომ იდიოტი ხართ _ მათ თქვენთვის მხოლოდ სიკეთე უნდათ. თუ მეგობრები არ გყავთ, აი, აქ უკვე რა ვთქვა, არ ვიცი.

ბევრი იარეთ ფეხით, განსაკუთრებით, ძველ უბნებში _ დამიჯერეთ, აქ ბევრი შენობა, ჭიშკარი და სადარბაზოა ისეთი, აქამდე რომ არ შეგიმჩნევიათ მუდმივი მოუცლელობისა და გადარბენის გამო.

საღამოობით ირბინეთ, სცადეთ მაინც, თუ არ მოგეწონებათ, თავი დაანებეთ, ასე, ჩემსავით.

წაიკითხეთ წიგნები, უყურეთ სულელურ ფილმებს, სხვისი გაჭირვების ყურება აღარ გჭირდებათ, როცა თქვენიც გყოფნით, ამიტომ შეარჩიეთ ფილმები ამერიკულ კოლეჯებზე, სადაც ერთსა და იმავე ბიჭზე შეყვარებული ორი გოგოდან ერთი განებივრებული „სწერვაა“, მეორე კი კეთილი და ცოტა დაჩაგრული. ჰოდა, როცა სკოლის ფავორიტი ბიჭი ამ უკანასკნელს დარჩება, თქვენ შვებით ამოისუნთქავთ და ოდნავ მაინც დაიჯერებთ, რომ სასწაულები ხდება. ან სერიალებს მიყევით, ბევრია და ხასიათის გამოკეთებამდე აუცილებლად გეყოფათ.

თუ წერა შეგიძლიათ, წერეთ. თუ წერა არ შეგიძლიათ, მაინც წერეთ, თქვენი რა მიდის.

რაც შეიძლება, ადრე ჩაიქნიეთ ხელი ახალი სამსახურის პოვნაზე. როგორც კი იმედი გადაგეწურებათ, მაშინვე წარმატებით გაივლით გასაუბრებას და აგიყვანენ.

რაც შეეხება ახალი სიყვარულის პოვნას, რა გითხრათ. შეიძლება, ლოდინი დაგჭირდეთ, მაგრამ სამაგიეროდ, არნახული იმუნიტეტი გექნებათ და როცა აღმოაჩენთ, რომ თქვენი მორიგი მსუბუქი გატაცებაც ისეთი ბიჭია, ვინც სადღაც, „დასაჩექინებლად“ გადასარევ ადგილას, სხვა გოგოსთან ერთად ზის და ამ დროს მესიჯით თქვენ გინიშნავთ შეხვედრას, უბრალოდ, გაგეღიმებათ და გაივლით. შეიძლება, კარიც კი არ გაიჯახუნოთ. ჰო, პარალელურ რეჟიმში აუცილებლად გამოჩნდება ვინმე, ვინც ოქროს კოშკებს შეგპირდებათ, თუმცა ზუსტად იცოდეთ _ თქვენ ის არ მოგეწონებათ.

თუ ამ ყველაფერის შემდეგ, ხალისდაბრუნებულს, სურვილი გაგიჩნდებათ, მარტო ცხოვრება სცადოთ, ნუ შეგეშინდებათ, საყოფაცხოვრებო პრობლემები რთულად, მაგრამ მაინც მოგვარებადია.

აი, მერე კი, შემოდგომის ერთ გრილ საღამოს, წამიერად მოშორდებით საკუთარ თავს და დაინახავთ, როგორ ზიხართ თქვენი დაულაგებელი სახლის მისაღებ ოთახში მაგიდასთან, მხრებზე საყვარელი (შესაძლოა, მექსიკური) შარფი გაქვთ მოხვეული და წერთ იმაზე, რაც უკვე უკან დარჩა.

კეთილი იყოს თქვენი მობრძანება გადარჩენილთა კუნძულზე.